SOS - ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ! Βασούλα, τι λές τώρα, στο 48:36 λεπτό; ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ!
Δεν είναι ναρκωμένος, ο θεωρητικά κλινικά νεκρός, τουλάχιστον, όταν του αφαιρούν τα όργανα;
Γινόμαστε οι ίδιοι, δολοφόνοι, δηλαδή;
Τότε με τον πεθερό μου, που μάς είπαν να υπογράψουμε να τον βγάλουν απ' το μηχάνημα, γιατί δεν ζει και το χρειάζονται για ποιο νέους, αντέδρασα, δεν υπογράψαμε εκείνη την στιγμή, ΘΑ υπογράφαμε την άλλη μέρα...
Είχα "ενδείξεις" ότι ζει και καταλαβαίνει.
Στην εντατική, "νεκρός" και παγωμένος, του μίλαγα και του έκλεισα μέσα στο παγωμένο χέρι, ένα μπουκαλάκι με λαδάκι του Αγίου Εφραίμ, κι εκείνος το έσφιξε....του μίλησα... κι έφυγα απ' την Λάρισα...
Προσευχή, "Όνειρο", με πήγε στο εκκλησάκι του Αγίου Εφραίμ, στον Βόλο, για "Αίτηση", που δεν ήξερα και τι είναι... τότε.
Με το που βγήκα απ' το εκκλησάκι, χτύπησε τηλέφωνο, του έβγαλαν το μηχάνημα, κούνησε χέρι.... το ίδιο βράδυ βγήκε από εντατική, έτρεξα.... έζησε άλλους τρεις μήνες, κοντά μας!
Τί να γράφω, τώρα;
Καταλαβαίνουν τόσα, οι επιστημονικά νεκροί!!!
Κι ένας άλλος... τώρα εχθρός μου, τον ετοίμαζαν....
Το πήρα "χαμπάρι".
Απαίτησα να μπω εντατική, επειδή "ξέρω", να τον χαιρετήσω... να του πω δυο λόγια, μπορεί ν' ακούει...
"Απαίτησα"... (παρακάλεσα) και με Προσευχή, γραπτή... την ΠΑΝΑΓΙΑ. (Τότε δεν ήξερα ακόμα, τον Άγιο Εφραίμ.)
Περιέργως... άνοιξαν πόρτες και μ' έβαλαν, κι ας ήμουνα ξένη... μέσα στη νύχτα.
"Υπό παρακολούθησιν" είπαν, δεν είχα πρόβλημα, ας άκουγαν.
Ένας τοίχος, δεν αντιδράει...
Ο νεκρός που έρχεται η κάσα... συνήθως μπαίνει σ' αυτή.
....Να μην τα πολυλογώ.
Σε 10 λεπτά, ο νεκρός μου ζήταγε νερό! Εμφιαλωμένο! Κουνούσε τα πάντα! Χαιρετιόμασταν!
Όσοι "παρακολουθούσαν", αν ενοχλώ... έπαθαν!
Τους παράτησα κι έτρεξα για νερό, νερά!
Γύρισα, τα παράτησα εκεί και ξημερώματα έφυγα με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη.
Μέχρι να φτάσω Βόλο, ήταν στον θάλαμό του, εκτός εντατικής!
Τον ξύριζαν, για να είναι εμφανίσημος στη ζωή, κι όχι στον θάνατο!
Η γυναίκα του, εκείνη την νύχτα κοιμόταν.
Εγώ ξαγρυπνούσα έξω απ' την πόρτα της εντατικής.
Δεν μπορούσε να "συλλάβει" τι της έλεγα και τι Μεγάλα Θαύματα έγιναν την νύχτα.
Δεν επέμενα σε εξηγήσεις...
Κανένας δεν παραδέχτηκε τίποτα, ο ασθενής δεν θυμόταν τίποτα, οι γιατροί.... κρύβονταν από μένα...
μού αρκεί!
Ζει εδώ και δέκα χρόνια; Μου αρκεί, κι ας έγινε κακός πισωγυρίζοντας.... και αυτός και όλη η οικογένειά του.
Αρκεί να ζουν ευτυχισμένα, γιατί αυτές οι Προσευχές, μπορεί να βγαίνουν από μας, αλλά είναι ΚΑΘΑΡΑ, για κείνους!
Γιατί.... έχω δει γυρισμένους πολλούς, έχω "μεσολαβήσει" με Υπερ- Προσευχή, αυτή η περίπτωση με έχει τρομάξει.
Αυτά.
Η ΨΥΧΗ ακούει και αναλόγως τι της λές, αποφασίζει αν θα Φύγει ή θα γυρίσει.
Αυτά, και το θέμα της νάρκωσης, είναι ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΣΟΒΑΡΟ!
Πάς να κάνεις ΚΑΛΟ, μα συνάμα, είναι σα να δολοφονείς εσύ ο ίδιος, με την απόφασή σου!
Δεν είναι ναρκωμένος, ο θεωρητικά κλινικά νεκρός, τουλάχιστον, όταν του αφαιρούν τα όργανα;
Γινόμαστε οι ίδιοι, δολοφόνοι, δηλαδή;
Τότε με τον πεθερό μου, που μάς είπαν να υπογράψουμε να τον βγάλουν απ' το μηχάνημα, γιατί δεν ζει και το χρειάζονται για ποιο νέους, αντέδρασα, δεν υπογράψαμε εκείνη την στιγμή, ΘΑ υπογράφαμε την άλλη μέρα...
Είχα "ενδείξεις" ότι ζει και καταλαβαίνει.
Στην εντατική, "νεκρός" και παγωμένος, του μίλαγα και του έκλεισα μέσα στο παγωμένο χέρι, ένα μπουκαλάκι με λαδάκι του Αγίου Εφραίμ, κι εκείνος το έσφιξε....του μίλησα... κι έφυγα απ' την Λάρισα...
Προσευχή, "Όνειρο", με πήγε στο εκκλησάκι του Αγίου Εφραίμ, στον Βόλο, για "Αίτηση", που δεν ήξερα και τι είναι... τότε.
Με το που βγήκα απ' το εκκλησάκι, χτύπησε τηλέφωνο, του έβγαλαν το μηχάνημα, κούνησε χέρι.... το ίδιο βράδυ βγήκε από εντατική, έτρεξα.... έζησε άλλους τρεις μήνες, κοντά μας!
Τί να γράφω, τώρα;
Καταλαβαίνουν τόσα, οι επιστημονικά νεκροί!!!
Κι ένας άλλος... τώρα εχθρός μου, τον ετοίμαζαν....
Το πήρα "χαμπάρι".
Απαίτησα να μπω εντατική, επειδή "ξέρω", να τον χαιρετήσω... να του πω δυο λόγια, μπορεί ν' ακούει...
"Απαίτησα"... (παρακάλεσα) και με Προσευχή, γραπτή... την ΠΑΝΑΓΙΑ. (Τότε δεν ήξερα ακόμα, τον Άγιο Εφραίμ.)
Περιέργως... άνοιξαν πόρτες και μ' έβαλαν, κι ας ήμουνα ξένη... μέσα στη νύχτα.
"Υπό παρακολούθησιν" είπαν, δεν είχα πρόβλημα, ας άκουγαν.
Ένας τοίχος, δεν αντιδράει...
Ο νεκρός που έρχεται η κάσα... συνήθως μπαίνει σ' αυτή.
....Να μην τα πολυλογώ.
Σε 10 λεπτά, ο νεκρός μου ζήταγε νερό! Εμφιαλωμένο! Κουνούσε τα πάντα! Χαιρετιόμασταν!
Όσοι "παρακολουθούσαν", αν ενοχλώ... έπαθαν!
Τους παράτησα κι έτρεξα για νερό, νερά!
Γύρισα, τα παράτησα εκεί και ξημερώματα έφυγα με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη.
Μέχρι να φτάσω Βόλο, ήταν στον θάλαμό του, εκτός εντατικής!
Τον ξύριζαν, για να είναι εμφανίσημος στη ζωή, κι όχι στον θάνατο!
Η γυναίκα του, εκείνη την νύχτα κοιμόταν.
Εγώ ξαγρυπνούσα έξω απ' την πόρτα της εντατικής.
Δεν μπορούσε να "συλλάβει" τι της έλεγα και τι Μεγάλα Θαύματα έγιναν την νύχτα.
Δεν επέμενα σε εξηγήσεις...
Κανένας δεν παραδέχτηκε τίποτα, ο ασθενής δεν θυμόταν τίποτα, οι γιατροί.... κρύβονταν από μένα...
μού αρκεί!
Ζει εδώ και δέκα χρόνια; Μου αρκεί, κι ας έγινε κακός πισωγυρίζοντας.... και αυτός και όλη η οικογένειά του.
Αρκεί να ζουν ευτυχισμένα, γιατί αυτές οι Προσευχές, μπορεί να βγαίνουν από μας, αλλά είναι ΚΑΘΑΡΑ, για κείνους!
Γιατί.... έχω δει γυρισμένους πολλούς, έχω "μεσολαβήσει" με Υπερ- Προσευχή, αυτή η περίπτωση με έχει τρομάξει.
Αυτά.
Η ΨΥΧΗ ακούει και αναλόγως τι της λές, αποφασίζει αν θα Φύγει ή θα γυρίσει.
Αυτά, και το θέμα της νάρκωσης, είναι ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΣΟΒΑΡΟ!
Πάς να κάνεις ΚΑΛΟ, μα συνάμα, είναι σα να δολοφονείς εσύ ο ίδιος, με την απόφασή σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου